31-letni belgijski reżyser nikogo nie ocenia i kieruje się niezwykłą empatią, która wyróżnia tylko największych humanistów światowego kina. Towarzyszą sobie zarówno w ważnych życiowych wydarzeniach, jak i na co dzień. Wydawać by się mogło, że ich przyjaźni nic nie jest w stanie zagrozić. Jednak Amarkets: Finteh and Trading zawiść innych, pojawiające się plotki i typowe dla wieku dojrzewania zagubienie w świecie sprawiają, że w pewnym momencie Léo zaczyna oddalać się od swojego przyjaciela. Jednocześnie nie rezygnuje z sugestywnego obrazu, łącząc znakomite kadry i jasne kolory z trudami nastoletniego życia.
Blisko – recenzja filmu [Nowe Horyzonty 2022]
Ale już taka relacja jest podejrzana nawet w liberalnej belgijskiej szkole. Intensywna przyjaźń między dwoma trzynastoletnimi chłopcami, Leo i Remi, nagle zostaje zerwana. Próbując zrozumieć, co się stało, Léo zbliża się do Sophie, matki Rémiego. Są najlepszymi przyjaciółmi, spędzają razem każdą wolną chwilą. Niebawem jednak łącząca ich wieź zostanie tragicznie przerwana. Poruszający dramat w reżyserii młodego i utalentowanego Lukasa Dhonta, nazywanego następcą Xaviera Dolana.
Pobierz aplikację Filmwebu!
Ta zgodziła się, by Leo zlustrował zastygłe w bezruchu miejsce po nieobecnym przyjacielu. Remi miał delikatną duszę, choć taki prezent dostał w dzieciństwie. Leo założył szczelny hełm i śladem kolegów podążył Jak wybrać obiecującą Kryptowalutę dla inwestycji na lodowisko, by tam rywalizować w najbardziej brutalny sposób o swoje racje. A jednak nuta nostalgii za nieobecnym przyjacielem nie chce wybrzmieć. Pytany chłopiec nie umie sprecyzować konkretnej odpowiedzi.
Zobacz w kinach
- Dhont wykorzysta jednak szkolną rzeczywistość do pokazania, że nie trzeba wiele, by zmieniło się tak dużo.
- „Blisko” nie robi jednak wyłomu w murze społecznego tabu.
- Dhont opowiada o bezradności, która jest nieodłącznym elementem dojrzewania – któż mając 13 lat, potrafi ocenić siłę swoich uczuć i decyzji?
- Jego film pozostanie zatem oniryczną balladą o odtrąceniu i nietolerancji, która domagałaby się przekucia na grunt gęstszy, bardziej wyrazisty.
- To właśnie dojrzewanie i wszystko to, co z nim związane, jest tematem fabuły, o czym dość łatwo zapomnieć.
Dhont wykorzysta jednak szkolną rzeczywistość do pokazania, że nie trzeba wiele, by zmieniło się tak dużo. Największym problemem filmu Dhonta jest jednak nierówna druga połowa. Na początku oko kamery skierowane jest na świat wokół przyjaciół, pełen złośliwości i braku akceptacji. Oglądamy bohaterów inaczej radzących sobie ze społeczną presją – Leo odrzuca przyjaciela, natomiast Remi ma poczucie, że powinni jeszcze mocniej stać przy sobie. To prowadzi do straty i skrętu filmu w stronę radzenia sobie z poczuciem winy i zagadnieniem śmierci. Film opowiada historię trzynastoletniego Leo, który rozpoczyna właśnie naukę w nowej szkole.
Filmy 2023 roku. Top 23 najlepszych filmów według redakcji…
„Blisko” nie robi jednak wyłomu w murze społecznego tabu. Lukas Dhont dość niefrasobliwie podsuwa temat, by potem nie zrobić z niego ciekawego użytku. Jego film pozostanie zatem oniryczną balladą o odtrąceniu i nietolerancji, która domagałaby się przekucia na grunt gęstszy, bardziej wyrazisty. „Zostanę kiedyś twoim managerem.”- mówi Leo wsłuchany w codę, która właśnie wybrzmiała dźwięcznym echem. Trzynastolatkowie ścigają się na rowerach, przekomarzają, po prostu lubią być w swoim towarzystwie.
Eden Dambrine, który wciela się w rolę Leo, miał za zadanie ukazać niezwykle trudne emocje w możliwie jak najbardziej skryty sposób. Bohater bowiem długo próbuje ukryć swoje uczucia i jedynie z pomocą mimiki potrafimy czasami zajrzeć nieco głębiej. Ogólnie film jest dość delikatny jeśli chodzi o emocje. Trudno doszukiwać się tutaj dramaturgii, co jest dużą zaletą. Gdy przed seansem zapoznałam się z opisem filmu, spodziewałam się obejrzeć historię o dorastaniu i dyskryminacji osób nieheteroseksualnych.
Film jest dość przewidywalny, ale nie ma on też na celu szokować czy zaskakiwać. Najistotniejsze jest ukazanie momentu, w którym kończy się beztroskie dzieciństwo, a zaczyna poznawanie świata. Wraz z tym pojawia się często niezrozumienie, smutek, ból. Pojawiają się również złe decyzje, z których konsekwencjami należy się mierzyć i to niejednokrotnie w sposób bolesny.
Radzą sobie znakomicie w scenach dziecięcej niewinności i szczęścia, ale też za każdym razem, gdy Dhont uderza w mocniejsze tony. To właśnie dojrzewanie i wszystko to, co z nim związane, jest tematem fabuły, o czym dość łatwo zapomnieć. Przyjaźń bohaterów jest niezwykle silnie podkreślona oraz wyeksponowana, dlatego gdy jej zaczyna brakować, trochę ciężko jest zrozumieć dalszy przekaz filmu. Osobiście uważam, że gdyby film skończył się wraz z końcem relacji, to nie byłoby mi żal. Nie znaczy to jednak, że dalsza część jest nudna czy trudna do oglądania – jest istotna.
Otrzymuj powiadomienia, gdy film, na który czekasz pojawi się w ofercie dowolnej platformy. Codziennie dostępne nowe aktualności z informacjami o zmianach, zapowiedziach, nowych zwiastunach. Jeśli szukasz narzędzia do zarządzania swoimi serialowo-filmowymi listami i kolekcjami – zobacz również kolekcje. Polski film w reżyserii Jerzego Skolimowskiego, IO, ma coraz większe szanse na zdobycie nominacji…
Eksponowana dosadnie relacja jest bowiem natury przyjacielsko-braterskiej. Reżyser dość umiejętnie ukazał ogromną intymność relacji za pomocą nie tylko obrazu, ale również i szeptów czy oddechów. Dzięki temu stajemy się nie tylko cichymi świadkami zażyłości bohaterów, lecz poniekąd sami również możemy ją odczuć.
Reszta historii jest zaś jednym wielkim ciągiem smutku, poszukiwań siebie, próby zrozumienia swoich emocji oraz pogodzenia z rzeczywistością. A ta wydaje się coraz chłodniejsza, gdyż Remi nie potrafi zrozumieć zmieniającej się sytuacji, co skutkuje dość tragicznym wydarzeniem. Zdezorientowany nagłą stratą przyjaciela przyszedł do matki Remiego.